در دهه 1960 حیطه تولید و نمایش فیلم مستند به تدریج از سینما به تلویزیون انتقال یافت. تا جایی که امروزه حجم عمده ای از تولیدات شبکه های جهانی ملی و محلی در قالب مستند است.
از سویی دیگر انقلاب دیجیتالی و دسترسی آسان به ابزارهای مدرن تصویربرداری موجب ظهور و ورود نسلی از فیلم سازان در حوزه مستند شده است که فارغ از سختی و هزینه های معمول دنیای آنالوگ بی دغدغه شروع به ساخت فیلم می کنند. این هنرمندان بنا به چرخه تعریف شده سینمای مستند جز جشنواره های داخلی و خارجی و اکران های محدود مخاطبان خاص، هیچگونه امکانی برای عرضه کردن و دیده شدن آثارشان ندارند. آثاری که بعد از گذر از این چرخه اکران جشنواره ای بالاجبار سر از آرشیوهای شخصی در می آورند.
این پروسه ناقص و البته جبری موجب می شود که فیلمساز به علت عدم ارتباط تعاملی با مخاطب گسترده و دیده نشدن فیلمش توسط طیف وسیعی از سلایق ، از ضعف ها، قوت ها و بازخوردهای اثرش بی اطلاع باشد. بی شک شکل گیری مخاطب جدی و پیگیر ،ایجاد فضای نقد و تحلیل ،اشنایی و گسترش تئوری ها ،تحلیل سینمای مستند و بالطبع پیشرفت و فراگیری این گونه مهم سینمایی در گرو به نمایش گذاشتن و دیده شدن فیلم های مستند به صورت ثابت و صد البته برای طیف وسیعی از مخاطب است.
اگر فیلم های مستند به صورت ثابت و با برنامه مشخص به نمایش در آید ، وقتی فیلم ساز به صورت کاملا مشخص و پارامتری از میزان علاقه مخاطب به اثرش آگاه شود ، آن وقت است که در این پروسه درست اصولی و البته ضروری فضای نقد شکل گرفته ،مخاطب حرفه ای بوجود آمده و دغدغه های فردی و جمعی در یک محیط کاملا فرهنگی در مسیر اصلاح جامعه قرار می گیرد. جشنواره تلویزیونی مستند بنا بر این نیاز در آغاز سال 1396 با شعار « روایت حقیقت در قاب واقعیت » آغاز به کار کرد.
این جشنواره در سال 97 و در دومین دوره خود بخش عکس مستند و در سومین دوره در سال 98 بخش مستند نگاری را اضافه کرد تا طیف وسیع تری از هنرمندان و نویسندگان حوزه مستند را پوشش دهد.
اینک در هشتمین دوره این رویداد با توجه به تحولات منطقه، بخش ویژه فلسطین به صورت بین الملل به جشنواره اضافه شده است تا سهمی کوچک در بیان و بازتاب دردهای مردم مظلوم فلسطین داشته باشیم.