عکاس: مریم آل مومن دهکردی – سوگ
زمان گاگِرِیو*
سوگواری بختیاری ها یکی از نمایشی ترین انواع تعزیه و تاثیر برانگیز ترین انواع عزاداری است. بزرگداشت بزرگان، کلانتران، ریش سفیدان، جوانان غیور و بی بی ها و زنان نامدار پس از مرگ نوعی فرهنگ خاص را در بختیاری ایجاد می کند. در مراسم پاسداشت بزرگان ایل، کُتَل( نمادی از رشادت و اهمیت سوارکاری در بین بختیاری ها) برپا می کنند؛ اسبی را با پارچهٔ سیاه پوشانده و افسارش را به دست مردی می‌دهند تا آن را دور مافه بچرخاند. مافه بنایی مکعب شکل از سنگ است که معمولاً بیش از یک متر ارتفاع دارد و نمادی یادبود گونه محسوب می شود که بنا به شغل متوفی وسایلی روی آن قرار می دهند(مثلا شکارچی را، بز کوهی). در برخی موارد ابزار کار شکارچی نیز در مراسم نمایش داده می شود. در همین زمان یکی از زنان مسن، با صدای بلند اشعاری را در رثای متوفی می‌خواند. با مرگ فرد زنان با فریاد و جیغ ( کیک و چر) کندن و بریدن گیسوان با کارد یا قیچی، خراشیدن چهره با ناخن، یقه دریدن و بر سر و صورت زدن اوج ناراحتی خود را نشان می دهند. تشمال ها و نوازندگان ایلی با نواختن موسیقی عزا، معروف به ساز چپ فضای حزن و تالم بیشتری بین جمعیت ایجاد می کنند. ساز چپ، موسیقی و مارش عزا است که تاثیر عمیقی بر شنوندگان خود می گذارد. در مرگ جوان ناکام رقصی موافق عقربه های ساعت(مخالف رقص عروسی) انجام می شود. رقصی سرتا پا حزن و اندوه که از سوی مادر، خواهران و نزدیکان فرد تازه در گذشته با سوزناکی و اشک برگزار می شود. هدف از برگزاری این رقص بیان ناکامی و برپانشدن رقص عروسی با رسیدن اجل و مرگ است. زنان مسن تر در مراسم عزاداری، با صدایی حزین اشعاری را در مدح فرد فوت شده می‌خواندند که به آن گاگِرِو می‌گویند. در خواندن گاگِرِو یکی از زنان، شعر (سُرو= سرود) را خوانده و بقیهٔ زنان او را همراهی می‌کنند.
*گاگِرِیو؛ اشعاری حزن انگیز که زنان بختیاری در مراسم سوگواری با آواز می خوانند.
۶ دیدگاه
سلام
خدا قوت از دیدن عکس ها لذت بردم ، موفق باشید.
اثر عالی
بسیارعالی و زیبا
بسیار عالی درود بر خانم آل مومن
مانند همیشه زیبا و تاثیرگزار با تکنیک و دیدگاهی عالی
بسیار عالی