جهت نمایش توضیح عکس، گوشی خود را به حالت افقی بچرخانید
عکاس: محمد رضایی – جواهــر کوهستــان
“جواهر امیری در ارتفاع 2000 متر در دل کوهستان‌برفی در روستای آریم سوادکوه در مرز مازندران و سمنان همراه با 150 راس گوسفند روزگار را سپری‌می کند.”
این تیتر را که در شبکه‌های مجازی دیدم، به یاد کودکی‌هایم افتادم و خاطرات روستای پدری وعمه‌ی مرحومم که او نیز فرزندانش را در دل جنگل‌های هیرکانی با دامداری بزرگ کرده بود.
دو هفته قبل از انتخابات سال 98 بود که با پرس‌و‌جو به سراغ جواهر رفتم تا از او عکاسی کنم.جاده منتهی به آخرین روستای منطقه به دلیل بارش برف سنگین مسدود شده بود و من باید 12 کیلومتر باقیمانده را پیاده طی می‌کردم. اهالی روستای کَنگِلو میگفتند معمولا 3 ماه پایانی سال شرایط همینگونه است.
قبل از ظهر بود که به روستای آریم رسیدم. نیاز نبود از کسی سراغش را بگیریم، چون در این موقع از سال جز او و یک دامدار دیگر کسی آنجا زندگی نمی‌کرد.
جواهر که اکنون 45 سال دارد، بعد از فوت پدر، 15 سال است که سرپرستی مادر و خواهر کم شنوایش را به عهده گرفته است و به تنهایی کار طاقت فرسای نگهداری و پرورش 150 راس گوسفند را در شرایط سخت کوهستان انجام می‌دهد.
آرزوهای معمول و قصه های شیرین یک دختر 45 ساله را شاید نتوان در سختکوشی جواهر جستجو کرد. اما دنیای او به اندازه قدمت رشته کوه البرز و جنگل های هیرکانی اصیل و ناب است.
این مجموعه عکس که در زمستان 1398 عکاسی شده است، روایت تنها 2 روز بودن در کنار جواهر است.
او تمام 365 روز سال را اینگونه زندگی می‌کند.
چند ماه پس از حضورم در آنجا جواهر با مرد کشاورزی اهل جویبار ازدواج کرد، او حالا با همسرش در همان روستای آریم به کار دامداری مشغول است.
رای گیری برای این اثر غیرفعال است
یک دیدگاه
بسیار جذاب و پر محتوا