جهت نمایش توضیح عکس، گوشی خود را به حالت افقی بچرخانید
عکاس: امین رحمانی – الفبای کوهستان
مدارس عشایری که امروز ، نیم قرن سابقه را پشت سر گذاشته ، کودکان در سن تحصیل اقلیت کوچ رو را در مسیر جابجایی فصلی ایل ، تحت پوشش تحصیلی قرار می دهد . بسته به شرایط منطقه بیتوته عشایر ، ممکن است این مدارس در چادر ، کانکس یا اتاق های پیش ساخته و بلوک سیمانی تشکیل شود . در موارد بسیار نادر ، معلمان هم همراه با ایل کوچ می‌کنند و بنا بر سیاست اموزش و پرورش عشایری ، معلمان این مدارس ، حتما عشایر زاده و آشنا با فرهنگ ایلیاتی و قیود کوچ هستند .
شهرستان اندیکا در شمال استان خوزستان ، حدود هزار دانش آموز عشایری دارد که 300 معلم در 55 کلاس درس چادری و روباز به این دانش آموزان درس می دهند . در این مجموعه ، همراهی با تعدادی از کلاس های درس عشایری تشکیل شده در چادر و فضای باز ، به تصویر کشیده شده است .
با توجه به موقعیت جغرافیایی شهرستان اندیکا و قرار گرفتن مناطق بیتوته ایل عشایری در دامنه های ارتفاعات زاگرس ، تعداد قابل توجهی از کلاس های درس عشایری ، در مناطق صعب العبور تشکیل می شود و دانش‌آموزان عشایر برای رسیدن به کلاس درس – که معمولا ، از پایه ششم بالاتر نمی رود – باید سختی هایی همچون گذر از رودخانه مرزی شهرستان های لالی و اندیکا ، بالا رفتن از ارتفاعات ، پیاده روی های طولانی برای رسیدن به کلاس درس ( به علت اجرای سیاست استقرار مدرسه اقماری برای ایجاد پوشش تحصیلی مشترک برای دانش اموزان چند ایل کوچ رو ) و تحمل ساعات تحصیل در فضای باز و بدون هیچ وسیله گرمایشی و سرمایشی ان هم در سرمای زمستان و گرمای تابستان را به جان بخرند . وقوع سیل ، بارندگی های شدید و پی درپی در فصول بهار و زمستان – که دقیقا ، موعد کوچ قشلاقی ایل بختیاری است – بالا آمدن آب رودخانه ها و سرریز شدن به جاده ها و قطع دسترسی عشایر به مناطق روستایی ، و همچنین مشکلاتی همچون نگرش منفی والدین به ادامه تحصیل فرزندان ؛ بخصوص دختران ، از جمله موانع موقت و دائمی ادامه تحصیل دانش آموزان عشایر است علاوه بر آنکه مشارکت اجباری کودکان در چرای دام ، کشاورزی و کمک به والدین ، افت تحصیلی و حتی ترک تحصیل ناخواسته دانش آموزان عشایر را سبب می شود .
رای گیری برای این اثر غیرفعال است
بدون دیدگاه