جزء از کلِ یک مرداب

مستندی کوتاه که بدون گفتارمتن و با تکنیک های تصویربرداری و تدوین، آنچه قرار بود بیان کند را به تصویر می کشد. کوِز به معنی لاک‌پشت نه تنها سوژه اصلی مستندی تحت همین عنوان است، بلکه دوربین نیز در لحظاتی طولانی از زاویه دید این جانور، محیط  پیرامون و حتی  بستر زیر آب یک تالاب را نمایش می دهد.

پلانی طولانی از لاک‌پشتی که در دام گیر کرده و تقلا می کند، به تصویری از شکار قورباغه‌ای توسط یک مار برش می‌خورد. چنین تکنیکی در تدوین، در مستندی بدون گفتارمتن از این جهت کارایی دارد که مستندساز، بدون کلام قرار است احوال و ذهنیت سوژه را به بیننده منتقل کند. این دو پلان مجزا بدون کلام، حس مرگ یا مرگی نزدیک و محتمل را آشکار نموده و از سویی جذابیت بصری نیز خواهد داشت.

مستند کوِز به معنای دقیق کلمه، مَجاز در سینماست. مستندساز بدون پرداختن بر کلیاتی از یک مرداب و صرفا با نگاهی جزئی‌نگر به کلیتی که بدان نظر دارد، می‌پردازد. به عبارتی هدف غایی مستندساز تنها نشان دادن یک لاکپشت و آلامی که از سوی انسان به این جانور و محیط زیستش تحمیل می شود، نیست. هدف به طور کل محیط زیستی است که رو به نابودی است و پای آدمی نیز همچون موارد مشابه به ماجرا باز است. مستندساز با تولید استعاره، زاویه‌دید را از جانب یک لاک‌پشت قرار می‌دهد تا مخاطب با نگرشی تازه و غیرمتعارف به پدیده ای نگاه کند که ممکن است همواره از کنار آن به سادگی عبور کرده باشد.

بی شک اغلب کسانی که درباره خطر زباله یا پسماند یا دستکاری در طبیعت، اطلاعات محدودی نیز دارند، می‌دانند که چنین عواملی بلایی به شدت سخت برای جانوران یک اکوسیستم است، اما کمتر پیش می آید درباره آن نگرانی حادی وجود داشته باشد. حال مستند کوِز با این زاویه‎دیدِ نامتعارف قصد دارد آن پدیده ای که جلوی دید قرار دارد را با تاکید بیشتری نمایش دهد. مساله اینجاست اگر مستند بدون تکنیک های یادشده در تصویربرداری تولید می شد، اساسا چه تفاوتی با زاویه‎دید واقعی ما در جهان پیرامون داشت؟ به زبان دیگر، خطر یا ظلمی که در مستند، جانور نمونه را تهدید می کند، اگر با زاویه‌دید نرمال به تصویر کشیده می شد، آن تاثیری که در فرمت کنونی دارد را نداشت.