قاب هایی دلنشین از آدمها و ساز

مستند «دمام» هم درباره نوعی ساز است و هم درباره نوازندگان آن. به همین سبب در تمام لحظات مستند، دوربین بدون نمایش حاشیه ای، بر روی چهره ها و ساز تمرکز دارد. قاب‌بندی چهره‌های حاضر جلوی دوربین نیز دارای ویژگی‌هایی است که جذابیت دیداری زیادی ایجاد می‌کند. نماهایی نزدیک از چهره ها و پلانهایی بلند، آن هم در مستندی کوتاه، حس آشنایی مخاطب با سوژه را تقویت می‌کند. به‌عبارتی با وجود مدت زمان کوتاه مستند، مستندساز با این تکنیک تصویربرداری، رخ آدمهای اصلی اش را با دقت جلوی دید می‌گذارد و از آنجایی که این چهره ها از نظر فیزیکی نیز جذابیت بصری دارند و در حال انجام عملی یا بیان گفتاری دلنشین هستند، کلیت مستند نیز دلنشین ارائه می شود.

برش های خوبی نیز در بین چهره های انسانی و خود ساز دمام شاهدیم. پلانها نه آنچنان طولانی اند تا نمایش یک چهره یا نواختن ساز، تکراری و بی اثر باشد و نه آنقدر کوتاه تا بدون درک و دریافتی حسی، از آن عبور کنیم.

مستند به معرفی طبالان قدیمی و جدید دمام در بوشهر نیز توجه دارد، اما بیشتر می‌توان مستند را اثری پرتره قلمداد نمود. چرا که شخصیت محوری مستند شخصی به نام محمود است و می‌توان او را یکی از بازماندگان، از نسل های قدیمی ترِ طبالان دانست. اینگونه که طبالی را از پدران و قدیمی‌تران بوشهر آموخته و سعی در حفظ آن برای نسل های بعدی دارد.

ساخت دمام و بهره بردن از حضور و کلام چهره های هنری مشهور بوشهر و یا ارجاعاتی به مستند اربعین ناصر تقوایی و همچنین نمایش پلان هایی از مراسم آیینی یزله، دیگر مواردی است که مستند را از داشتن ریتمی یکنواخت دور می کند.